این پروژه که «شناسایی پشهها» نام دارد، هنگامی که دانشجویان موسسه Bio-X برنامه تلفن همراه برای شناسایی انواع موسیقی میساختند، به وجود آمد. این برنامه نشان میداد حتی تلفنهای همراه معمولی نیز میتوانند صدای بال پشهها را ثبت و ردیابی کنند. به عنوان مثال، صدای بال پشه «کولکس» که ویروس بیماریزای «تب نیل غربی» را منتشر میکند با پشههای «آدس» که ویروس زیکا را منتشر میکند، متفاوت است.
حتی موبایلهای قدیمیتر که هنوز هم در بخشهایی از آفریقا مورد استفاده قرار میگیرند، به اندازه کافی حساس هستند تا این عملیات شناسایی ساده را انجام دهند. دانشجویان معتقدند میتوان ابتکار عمل بیشتری نیز به خرج داد. به عبارت دیگر، کاربران موبایل سراسر دنیا میتوانند نمونههایی از صدای بال حشراتی را جمعآوری کنند و برای آنان بفرستند. این نمونهها را می توان به وسیله کدهای جیپیاس و زمان ارسال دستهبندی کرد و یک نقشه گستردگی پشهها در جهان را ایجاد کرد.
در مقایسه با روشهای کنونی دستهبندی حشرات به وسیله انسان، به نظر میرسد دستهبندی در این روش سادهتر باشد. پشهها از صدای بالشان برای یافتن جفت استفاده میکنند. این صوت متمایز است و حتی در حشرات بزرگتر یا کوچکتر یک گونه خاص یکسان است. همچنین ثبت نیم ثانیه از صدای بال زدن پشه برای مشخصکردن ویژگی متمایز یک گونه حشره کافی است. این تکنیک حتی با وجود سروصدای زیاد در پسزمینه مانند صدای بوق و صحبتکردن افراد میتواند فرایند شناسایی را انجام دهد.