اوایل که توی روستا ساکن شده بودیم٬ مادرشوهرم همیشه در جواب سلام من میگفت«سلام جاااااااااااااان...» و من یه کله قند توی دلم آب میشد که وااااااای خدای من!مادرشوهرم چقدر منو دوس داره....

بعدها که کم کم با بعضی از خانومای روستا آشنا شدم هر دفعه که باهاشون همصحبت میشدم کلمه ی جااااان رو درمورد من بکار میبردن← سلام جااااان....چطوری جاااااااان؟ خدافظ جاااااان....سلام برسون جاااااان

 ومن که اصولا همیشه عینک خوش بینی ٬ روی چشمام دارم با خودم فکر میکردم الحق و والانصاف من عجب خانم دوس داشتنی هستم که انقد فرت و فرت ٬ کلمه ی محبت آمیز «جاااااان»  رو درموردم بکار میبرن.....و من دارای چنان اعتماد به نفسی شدم که خلایق از حجم اینهمه اعتماد به نفس٬ در وجود من٬ تا مدتها در شوک بودن....

ولی چندی بعد پرده ها کنار رفت و واقعیت٬ خودی نشون داد...

بله....من از هر کوچه ای که میگذشتم متوجه مکالمات عادی مردمی میشدم که در آخر هر جمله ٬ بجای نقطه٬ کلمه ی جاااااااااان رو جایگزین میکردن....اصن از نظر مردم این روستا جمله ای که توش کلمه ی «جاااااااان »نباشه فاقد معنای کامله!

و این چنین شد که عینک خوش بینیمو دراوردم جااااااان... و ترجیح دادم از این به بعد با دیدی واقع بینانه به وقایع اطرافم بنگرم جااااااان‌....

تا بعد٬ جااااااااان!